|
درباره وبلاگ  آخرین مطالب آرشيو وبلاگ پيوندها
نويسندگان
|
شعر
شعر
دو شنبه 20 آذر 1396برچسب:, :: 11:49 :: نويسنده : مهدی
ﺑﻬﺠﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺐ ﻧﯿﻤﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﻦ ﭼﺸﻢ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭﯼ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﮐﺰ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﯾﺎﺭ ﻗﺪﺭﺗﯽ ﭘﺎ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻧﺂﻭﺭﺩﻩ ﭘﺮ ﺧﻮﻑ ﻭ ﺧﻄﺮ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻣﺒﻬﻤﯽ ﻣﺎ ﻫﺮﺩﻭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺍﻧﺘﻈﺎﺭ ﮔﺮ ﺑﯿﺎﯾﺪ ﺑﻬﺮ ﺗﻮﺩﯾﻊ ﻭﻭﺩﺍﻉ ﺁﺧﺮﯼ ﺍﺳﺖ ﻭﺭﻧﻪ ﺑﮕﺬﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﮐﺎﺭﺍﺯ ﮐﺎﺭ ﺑﺨﺖ ﻧﺎﺑﮑﺎﺭ ﺍﺷﮕﺮﯾﺰﺍﻧﻨﺪ ﻭ ﺑﺎ ﻣﻨﻬﻢ ﺧﺪﺍﺣﺎﻓﻆ ﮐﻨﺎﻥ ﺑﻬﺠﺖ ﺁﺑﺎﺩ ﻭ ﻟﺐ ﺍﺳﺘﺨﺮﻭ ﺍﯾﻦ ﺯﯾﺮ ﭼﻨﺎﺭ ﻫﯿﮑﻠﯽ ﺩﺭ ﺟﻨﺐ ﻭ ﺟﻮﺷﻢ ٬ ﺭﻭﯼ ﭘﺎﯾﯽ ﺑﻨﺪ ﻧﻪ ﺁﻫﻨﻢ ﮔﻮ ﺁﺏ ﮔﺸﺖ ﻭﺯﯾﺒﻘﯽ ﺷﺪ ﺑﯿﻘﺮﺍﺭ ﺗﻮﺩﻩ ﻫﺎﯼ ﻇﻠﻤﺖ ﺷﺐ ٬ ﺭﻭﯼ ﻫﻢ ﺍﻧﺒﺎﺷﺘﻪ ﺳﻮﺯﻥ ﺳﺮﻣﺎ ٬ ﺳﺮ ﻭﺻﻮﺭﺕ ﮔﺰﺩ ﭼﻮﻥ ﻧﯿﺶ ﺧﺎﺭ ﻣﻦ ﺳﮓ ﻫﺎﺭﻡ ﮔﺰﯾﺪﻩ ٬ ﺳﺮﺩﯾﻢ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﯿﺴﺖ ﺩﻭﺯﺧﯽ ﺍﺯ ﻏﺎﺭ ﻫﺠﺮﺍﻧﻢ ﮐﻬﺎﻗﻠﯿﻤﯽ ﺍﺳﺖ ﺣﺎﺭ ﻣﻮﺝ ﺍﺳﺘﺨﺮ ﺍﺯ ﺳﯿﺎﻫﯿﮕﻮ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺁﻫﻨﯿﻦ ﺩﺭ ﻫﺠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺷﺒﯿﺨﻮﻧﺒﺎ ﻣﻦ ﺍﯾﻦ ﻓﻮﺝ ﺳﻮﺍﺭ ﺟﺰﺧﺪﺍ ﻭ ﺍﺧﺘﺮ ﻭ ﻣﻦ ٬ ﭼﺸﻢ ﮐﺲ ﺑﯿﺪﺍﺭ ﻧﯿﺴﺖ ﭼﺸﻢ ﺍﺧﺘﺮ ﻧﯿﺰ ﻫﻤﺴﻨﮕﯿﻦ ﺧﻮﺍﺏ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺧﻤﺎﺭ ﮔﻪ ﺑﻨﺎﻟﺪ ﻣﺮﻏﮑﯽ ﯾﻌﻨﯿﮑﻪ ﺑﯿﺪﺍﺭﻡ ﻭﻟﯽ ﺩﺭ ﺯﻣﺎﻥ ﺧﺴﺒﺪ ﺑﻬﻼﻻﯼ ﻧﻮﺍﯼ ﺟﻮﯾﺒﺎﺭ ﻫﯿﮑﻞ ﻧﺤﺲ ﺩﺭﺧﺘﺎﻥ ﺳﺪ ﺭﺍﻩ ﻫﺮ ﺍﻣﯿﺪ ﮐﺎﺟﻬﺎ ﮔﻮﯾﯽ ﻋﺒﻮﺳﺎﻧﻨﺪﻭ ﺑﺮﺝ ﺯﻫﺮﻣﺎﺭ ﺭﻭﺡ ﺷﺒﮕﺮﺩﻡ ٬ ﺟﻬﺎﻥ ﺩﺭﻣﯽ ﻧﻮﺭﺩﺩ ٬ ﮐﻮ ٬ ﮐﺠﺎ ؟ ﺭﺍﻩ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺟﺴﺘﻦ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺧﯿﺮﻩ ﻏﺎﺭ ﺗﻨﮓ ﻭ ﺗﺎﺭ ﺍﻟﺘﻤﺎﺱ ﭼﺸﻢ ﻭ ﮔﻮﺷﻢ ٬ ﺍﺯ ﺯﻣﯿﻦ ﻭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﯾﮏ ﺷﺒﺢ ﯾﺎ ﯾﮑﺼﺪﺍﯾﭙﺎﯾﯽ ﺍﺯ ﺁﻥ ﮔﻠﻌﺬﺍﺭ ﮔﻮﺵ ﺑﺎ ﺍﺻﻮﺍﺗﻢ ﺁﻣﯿﺰﺩ ٬ ﺑﺴﺎﻥ ﺿﺒﻂ ﺻﻮﺕ ﭼﺸﻢ ٬ ﺩﺭ ﺍﺷﺒﺎﺣﻤﺂﻭﯾﺰﺩ ٬ ﺑﺴﺎﻥ ﮔﻮﺷﻮﺍﺭ ﯾﮏ ﺩﻭﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﺭﻩ ٬ ﺳﯿﺎﻫﯽ ﺁﻣﺪ ﻭ ﺑﮕﺬﺷﺖ ﻭ ﺭﻓﺖ ﻏﯿﺮ ﻧﻮﻣﯿﺪﯼ ﻧﺒﻮﺩﺵ ﺑﺎﺩﻝ ﺍﻣﯿﺪﻭﺍﺭ ﺁﺗﺸﯽ ﺩﺭ ﺧﺮﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ﻣﻨﺎﻓﺘﺎﺩﻩ ﺑﻮﺩ ﺗﺎ ﺑﺮﺁﺭﺩ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﺍﺯﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ﻣﻦ ﺩﻣﺎﺭ ﺍﻫﺘﺰﺍﺯ ﺑﺮﮔﻬﺎ ﺑﻮﺩ ﻭﻧﻮﺍﯼ ﺳﺎﺯ ﺩﻝ ﺍﺯ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﺍﻥ ﻋﺸﻖ ﻭﺳﻮﮔﻮﺍﺭﺍﻥ ﺑﻬﺎﺭ ﻣﻦ ﭼﻮ ﻏﻮﺍﺻﯽ ﮐﻪ ﻧﺎﮔﻬﺮﻓﺘﻪ ﺩﺭ ﮐﺎﻡ ﻧﻬﻨﮓ ﯾﺎ ﮐﺴﯽ ﮐﻮ ﺧﻮﺩ ﺯﺩﻫﻨﺎﮔﻪ ﺑﻪ ﺁﺑﯽ ٬ ﺑﯽ ﮔﺪﺍﺭ ﺻﺒﺢ ﺩﯾﺮﻭﺯﻡ ﮔﺸﻮﺩﻩ ٬ ﭘﺎ ﺑﻪ ﺩﮊﺑﺎﻧﯽ ﺯ ﺑﻨﺪ ﺻﺒﺢ ﻓﺮﺩﺍ ﻧﯿﺰ ﺑﺎﯾﺪﺑﻨﺪﻡ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ٬ ﺑﺎﺭ ﺑﺎﯾﺪﻡ ﺑﯿﺮﻭﻥ ﺷﺪ ﺍﺯﺍﯾﻦ ﺷﻬﺮ ﻭ ﯾﮑﺠﺎ ﺩﺳﺖ ﺷﺴﺖ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﭼﯿﺰ ﺟﻬﺎﻥ ٬ ﭼﻮﻧﺎﻥ ﮐﻪ ﺍﺯ ﯾﺎﺭ ﻭ ﺩﯾﺎﺭ ﭼﻨﺪ ٬ ﻫﻢ ﺑﯿﺶ ﺗﺎﭘﺎﯾﺎﻥ ﺗﺤﺼﯿﻼﺕ ﺗﺴﺖ ﺣﺎﺻﻞ ﯾﮏ ﻋﻤﺮ ٬ ﮐﺸﺖ ﻭﮐﺎﺭ ٬ ﻣﯽ ﻭﺯﺩ ﺑﻪ ﺑﺎﺭ ﺍﺯ ﻫﻤﻪ ﺟﺎﻧﺴﻮﺯﺗﺮ ﻓﮑﺮﭘﺪﺭ ﻭ ﻣﺎﺩﺭ ﮐﻪ ﻫﺴﺖ ﭼﺸﻤﺸﺎﻥ ﺩﺭ ﺭﺍﻩ ﻭ ﺭﻭﺯﻭ ﺷﺐ ﮐﻨﻨﺪ ﺍﺯ ﺧﻮﺩ ﺷﻤﺎﺭ ﻭﻩ ٬ ﭼﻪ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺗﺮﯾﻨﺸﺐ ﻣﯽ ﮔﺬﺍﺭﺩ ٬ ﻋﻤﺮ ﻣﻦ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﺗﺮﯾﻨﯿﺎﺩﯼ ﺑﻤﺎﻧﺪ ﯾﺎﺩﮔﺎﺭ ﺗﯿﺮﻩ ﻃﻮﻓﺎﻧﯽ ﮐﻪ ﮔﺮ ﺑﺮﮐﻮﻫﺴﺎﺭﺍﻥ ﺑﮕﺬﺭﺩ ﺑﺎﺯ ﻧﮕﺬﺍﺭﺩ ﺑﻪ ﺟﺰﺧﺎﮐﺴﺘﺮﯼ ﺍﺯ ﮐﻮﻫﺴﺎﺭ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺷﺐ ٬ ﺍﻣﯿﺪﺁﺧﺮﯾﻦ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﻫﺴﺖ ﭘﺎﯾﺪﺍﺭ ﺍﯼ ﺻﺒﺢ ﻭ ﻣﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﭘﻨﺎﻩ ﺷﺐ ﮔﺬﺍﺭ ﺍﯼ ﺳﺤﺮ ﺍﻣﺸﺐ ﺧﺪﺍ ﺭﺍﭘﺮﺩﻩ ﺍﺯ ﺭﺥ ﻭﺍﻣﮕﯿﺮ ﻭﺍﻣﮕﯿﺮ ﺍﯾﻦ ﺁﺧﺮﯾﻨﺎﻣﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﯾﺎﺭ ﮐﻮﮐﺐ ﺻﺒﺤﯽ ﮔﺮﻓﺘﻤﺴﺎﺯﮔﺎﺭ ﻭ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﭼﻮﻥ ﮐﻨﻢ ﺑﺎ ﮐﻮﮐﺐ ﺑﺨﺘﯿﭽﻨﯿﻦ ﻧﺎﺳﺎﺯﮔﺎﺭ ﻏﺮﻗﻪ ﯼ ﻏﺮﻗﺎﺏ ﻭ ﺩﺍﺭﻣﺪﺳﺖ ﻭ ﭘﺎﯾﯽ ﻣﯽ ﺯﻧﻢ ﺑﯽ ﻓﺮﻭﻍ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﺮﺍﻥ ﻭﻧﺎ ﺍﻣﯿﺪ ﺍﺯ ﻫﺮ ﮐﻨﺎﺭ ﮔﻪ ﺑﻪ ﺟﺎﻧﻢ ﺁﺗﺶ ﺗﺤﻤﯿﻠﺘﺴﻠﯿﻢ ﻭ ﺭﺿﺎﺳﺖ ﮔﻪ ﺑﻪ ﻣﻐﺰﻡ ﺑﺮﻕ ﻓﮑﺮﺍﻧﺘﻘﺎﻡ ﻭ ﺍﻧﺘﺤﺎﺭ ﺩﺍﺷﺖ ﺑﺮ ﺳﺮ ﻣﯽ ﺯﺩ ﺍﺯﺟﻮﺵ ﻭ ﺟﻨﻮﻧﻢ ﻣﻮﺝ ﺧﻮﻥ ﺳﺮ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺷﺪﻧﺎﮔﻬﻢ ﺑﯽ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﮐﺎﯼ ﺑﻪ ﻣﯿﻌﺎﺩ ﮐﺘﺎﺑﺨﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﻀﻄﺮﯾﻦ ﻣﺠﯿﺐ ﺑﯿﺶ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺘﺎﻧﺘﻈﺎﺭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺏ ﻭ ﺍﺿﻄﺮﺍﺭ؟ ﻧﺎﮔﻬﻢ ﺍﻏﻤﺎﯾﯽ ﻭ ﺳﯿﺮﯾﻮ ﺭﻭﯾﺎﯾﯽ ﺷﮕﻔﺖ ﻭﺍﺷﺪﻡ ﭼﺸﻢ ﻭ ﺳﺘﻮﻥ ﺻﺒﺮﺩﯾﺪﻡ ﺍﺳﺘﻮﺍﺭ ﮔﻮﯾﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﮔﻔﺘﻪ ﺑﻮﺩﻧﺪﻡ ﺑﻪ ﮔﻮﺵ ﺷﺮﻁ ﺑﺮﺩ ﻋﺎﻗﺒﺖ ﺭﺍﺑﺎﺧﺖ ﺑﺎﯾﺪ ﺍﯾﻦ ﻗﻤﺎﺭ ﮔﺮ ﻃﻮﻉ ﺩﺍﺭﯼ ﺣﯿﺎﺗﺠﺎﻭﺩﺍﻧﯽ ﺳﺮﺑﻠﻨﺪ ﭼﻨﺪ ﺭﻭﺯ ﺧﺎﮐﯿﺎﻥ ﮔﻮ ﺳﺮﺑﻪ ﺯﯾﺮ ﻭ ﺧﺎﮐﺴﺎﺭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺎﻧﮓ ﺧﺮﻭﺱ ﺍﺯﻃﺮﻑ ﺑﺎﻏﯽ ﺷﺪ ﺑﻠﻨﺪ ﺩﺭ ﺟﮕﺮ ﮔﺎﻫﻢ ﺧﻠﻨﺪﻫﺨﻨﺠﺮﯼ ﺑﻮﺩ ﺁﺑﺪﺍﺭ ﻓﺮﺻﺖ ﯾﮏ ﺑﺎﺭ ﺩﯾﺪﻥ ﻧﯿﺰﺑﺎ ﺍﯾﻦ ﺩﺳﺖ ﺑﺎﺧﺖ ﻃﺎﻟﻌﻢ ﺍﯾﻦ ﭘﺎﮐﺒﺎﺯﺑﺪﻗﻤﺎﺭ ﺑﺪﺑﯿﺎﺭ ﺁﺳﻤﺎﻥ ﺩﯾﺪﺍﺭ ﺁﺧﺮ ﻧﯿﺰﮐﺮﺩ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺩﺭﯾﻎ ﺗﺎ ﮐﻨﺪ ﺳﻮﺯ ﻭ ﮔﺪﺍﺯﻣﺴﮑﻪ ﯾﯽ ﮐﺎﻣﻞ ﻋﯿﺎﺭ ﺻﺒﺢ ﺑﺎ ﭼﺸﻤﯽ ﺩﺭﯾﺪﻫﮕﻔﺖ ﺩﯾﮕﺮ ﺟﯿﻢ ﺷﻮ ﮐﺰ ﺍﻟﻒ ﺍﯾﻨﺠﺎ ﺑﻪ ﮔﻮﺷﺂﻭﯾﺰﻩ ﺳﺎﺯﺩ ﭼﻮﺏ ﺩﺍﺭ ﻧﯿﺸﺨﻨﺪ ﺻﺒﺢ ﺑﯽ ﺍﻧﺼﺎﻑ ٬ ﮔﻮﯾﯽ ﺻﺎﻋﻘﻪ ﺍﺳﺖ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺍﻣﯿﺪﻡ ﺍﺯ ﻭﯼ ٬ ﺧﺮﻣﻨﯽ ﺷﺪ ﺗﺎﺭ ﻭ ﻣﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻣﺤﺮﺍﺏ ﺷﻔﻖ ﺩﺭﺳﺠﺪﻩ ﺩﯾﺪﻡ ﻏﺮﻕ ﺧﻮﻥ ﻣﻘﺘﺪﯼ ﺑﺎ ﭘﯿﺸﻮﺍ ﻭﺧﺮﻣﻦ ﻫﺴﺘﯽ ٬ ﻧﺜﺎﺭ ﺳﺮ ﻓﮑﻨﺪﻡ ﭘﯿﺶ ﻭ ﺭﻓﺘﻤﺮﻭ ﺑﻪ ﺳﻮﯼ ﺳﺮﻧﻮﺷﺖ ﻭﺭﺩ ﺁﻫﻢ ﺩﻣﺒﺪﻡ : " ﺍﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ ٬ ﺍﯼ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭ " ﺯﯼ ﮐﻤﺎﻝ ﺍﻟﻤﻠﮏ ﻫﻤﺮﻓﺘﻢ ﮐﻪ ﺷﺎﯾﺪ ﺍﻭ ﮐﻨﺪ ﺭﺧﺼﺖ ﺑﺮﮔﺸﺖ ﺭﺍ ﻓﮑﺮﯾﺒﻪ ﺣﺎﻝ ﺍﯾﻦ ﻓﮑﺎﺭ ﻟﯿﮑﻦ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺩﻟﯿﺒﺸﮑﺴﺘﻪ ﺗﺮﺩﯾﺪﻡ ﮐﻪ ﮔﻔﺖ ﮐﻞ ﻃﺒﯿﺐ ﺍﺭ ﺑﻮﺩ ﺑﺎﺭﯾﺴﺮ ﻧﺒﻮﺩﺵ ﭘﻨﺒﻪ ﺯﺍﺭ ﮐﻢ ﮐﻢ ﺁﻥ ﻋﺸﻖ ﻣﺠﺎﺯﻣﭽﻮﻥ ﺟﻨﯿﻦ ﺷﺪ ﺑﺎﺭ ﺩﻝ ﺭﻭﺡ ٬ ﺍﺯ ﺁﻥ ﯾﮏ ﭼﻨﺪﭼﻮﻥ ﺁﺑﺴﺘﻨﺎﻧﻢ ﺩﺭ ﻭﯾﺎﺭ ﺗﺎ ﮐﻪ ﻋﺸﻘﯽ ﺁﺳﻤﺎﻧﯿﺰﺍﺩ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺩﻝ ﭼﻮﻥ ﻣﺴﯿﺢ ﮐﺰ ﺩﻡ ﺭﻭﺡ ﺍﻟﻘﺪﺱ ﻣﯿﺪﺍﺷﺘﻨﺪﺵ ﺑﺎﺭﺩﺍﺭ ﺗﺎﺝ ﻋﺸﻖ ﺁﺭﯼ ﺑﻬﺨﺎﮐﺴﺘﺮ ﻧﺸﯿﻨﺎﻥ ﻣﯽ ﺩﻫﻨﺪ ﻫﺮ ﮔﺪﺍﯼ ﻋﺸﻖ ﺭﺍ ﺣﺎﻓﻆ ﻧﺨﻮﺍﻧﺪ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ ( ﺳﯿﺪ ﻣﺤﻤﺪ ﺣﺴﯿﻦ ﺑﻬﺠﺖ ﺗﺒﺮﯾﺰﯼ ) ( ﺍﺳﺘﺎﺩ ﺷﻬﺮﯾﺎﺭ
|
|||
 |
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:
